Strona na FB

Moja strona n FB. Chcesz to zajrzyj, nie to nikt Cię nie zmusza https://www.facebook.com/pages/B%C3%B3l-zakryty-fa%C5%82szywym-u%C5%9Bmiechem/1482665968623845?ref=hl

Rozdział 6 "Czarna jednak nie zawsze wredna"

Obudził mnie niemały ból głowy. Każdy może się domyślać, jaka była jego przyczyna. Tylko bez komentarza proszę. Chłopaki są już w domu. Poznałam to oczywiście po śmiechach i szlochaniu Harry'ego, że ktoś ukradł mu jego ukochany kocyk z kotami. Stwierdziłam, że po co ja będę leżeć, nie chce mi się. Ostatnio jak już się obudzę, to wstaję. Tak było i tam razem. Powoli i bezszelestnie wyszłam z objęć Louisa i pozbierałam ubrania z podłogi. Włożyłam na siebie moją bieliznę i dżinsy, natomiast koszulę postanowiłam podebrać Louisowi. Jego ubrania położyłam na fotelu pod ścianą i weszłam do łazienki, znajdującej się na korytarzu. Wyczesałam włosy i związałam je w luźnego koka, żeby nie opadały mi na twarz. Po tym krótkim ogarnięciu się skierowałam swoje zwłoki do salonu, w której, jak miałam nadzieję, zastanę chłopaków. Nie myliłam się i tym razem. Niall grzebał coś w komórce, Harry udawał urażonego i obrażonego i oskarżał blondyna o kradzież jego kocyka, Liam robił coś na laptopie, podajże czegoś szukał, a ja nie znałam tej strony, a Zayn siedział na podłodze i bawił się z Rustym, jego siostra miała przywieźć go jakiś czas temu na jakiś okres czasu. Weszłam do pomieszczenia i usiadłam obok Loczka.
-I jak, udany dzień? - powiedział Harry poruszając brwiami w górę i w dół.
-Wal się - odpowiedziałam krótko i walnęłam go w ten pusty łeb, w którym według legendy, znajduje się organ, zwany mózgiem.
-Harry, znajdź sobie dziewczynę. Przyda ci się - skomentował Liam, śmiejąc się pod nosem.
-Marta chyba nikogo nie ma, piszesz się? - spytałam, robiąc minę "myśliciela".
-Czerwone są szalone - powiedział z niezmienną miną.
-Ajajaj, i pomyśleć, że ty za dwa miesiące będziesz miał 20 lat - Liaś niby taki grzeczny i w ogóle, a jak przyjdzie co do czego to wrzuty ma niezłe. -A ty, gdzie masz Louisa? - to skierował oczywiście do mnie.
-Śpi. Chyba
Nikt nic w tej sprawie nie odpowiedział, chyba że Louis, który kilka sekund potem stał w progu drzwi.
-No to już wiem, kto mi ukradł koszulę - powiedział w moją stronę uśmiechając się.
-A już myślałam, że nikt się nie domyśli. Biedna ja
-Złodziej nam tutaj rośnie, nieładnie Marcelka, nieładnie - powiedział Niall, "grożąc" mi palcem.
-Grozisz mi?
-Tak
-I jeszcze grozi w dodatku. Kto ją tak wychował?
-Ty
Wszyscy w brecht. Louis usiadł obok i objął mnie ramieniem. Przybliżyłam się do niego opierając się głową o jego ramię. Harry o mało co nie spadł z fotela ze śmiechu. I kto tu jest nienormalny?
-A tak swoją drogą to mam informację dla was - zaczął Payne. - Przed chwilą napisał do mnie Nathan, ma zamiar zrobić nam wjazd na chatę. Ale nie sam - chwila ciszy i napięcia.
-No weź mów bo się zesram - powiedział ze znudzeniem Hazza.
-Przychodzi ze swoją dziewczyną. Tak Harry, z dziewczyną. Ma na imię Katniss. Sądzę, że Marcelą się polubią - uśmiechnął się do mnie.
-Katniss? Ładne imię, kojarzy mi się z kotem
-A kiedy mamy się ich spodziewać? - zapytał Zayn.
-Czekaj, zapytam - napisał na czymś tam do niejakiego Nathana, i chwilę potem dał nam odpowiedź:
-Za godzinę
-Say what?
-Idź się lepiej ogarnij bo się nie wyrobisz - powiedział powracając do swojego poprzedniego zajęcia.
Głośno westchnęłam i opadłam na kanapę. No to ja chyba pójdę za jego przykładem i też się ogarnę. Niby nic w swoim wyglądzie nie zmieniłam, a zajęło mi to 40 minut. Ogółem wyglądałam tak:

***

No to jeszcze 20 minut, albo i krócej. Słychać dzwonek do drzwi. O, czyżby to już ta godzina? Zmobilizowałam Louisa i zeszliśmy na dół do salonu, gdzie siedzieli już Zayn, Niall i Harry, Liam natomiast poszedł otworzyć drzwi. Chwilę po tym jak wyszedł było słychać jakiś męski i damski głos oraz Liama. Niedługo potem do salonu weszła brunetka, a za nią jakiś chłopak, był to Nathan i Katniss. Dziewczyna była średniego wzrostu brunetką o zielonych oczach i ładnych blond końcówkach. A wyglądała tak:

-Hej, chłopaki. Oooo, widzę mamy tutaj jeszcze niewiastę - powiedział Nathan. Serio, niewiastę? A dostałeś kiedyś kopa z laczka?

-Miło poznać, Marcela jestem - uśmiechnęłam się do niego moim słynnym uśmieszkiem.

-Nathan - zrobił to samo i przedstawił swoją dziewczynę. A raczej chciał.

-Kochanie, nie wiem czy wiesz, ale jestem już duża i umiem się przedstawić - uśmiechnęła się do niego lekko, a on ulegając jej wdziękom "pozwolił" się przedstawić.

-Jestem Katniss, miło mi poznać - powiedziała z serdecznym uśmiechem, a chłopaki zaczęli się przedstawiać. Nie znała nikogo, nawet Liama, a to był dobry kumpel Nathana.

-Dziewczęta,mamy chwilę do pogadania, czy poczujecie się urażone, jeśli was na chwilę przeprosimy? - powiedział jak zawsze z nienagannymi manierami Liam. Uwielbiam, kiedy mówi takimi starymi słowami. Można się nieźle pośmiać.

-Ja nie, zależy, jak Marcela - odwróciła się do mnie z ładnym uśmiechem na twarzy. Wydaje się bardzo miła.

-Ja też nie - oddałam jej uśmiech i poszłyśmy na górę do mojego pokoju, przy okazji oprowadziłam ją trochę po domu. Weszłyśmy do mojego pokoju.

-Długo tu mieszkasz? - zapytała rozglądając się po pokoju.

-Nie, dosłownie kilka dni. Już się do tych debili przyzwyczaiłam - odpowiedziałam.

Gadałyśmy całkiem sporo, cały czas. O głupotach, chłopakach, przystojnych piłkarzach itd itp. Była bardzo miła, pierwsze wrażenie okazało się trafne.

-Wiesz co? Czarna jednak nie zawsze wredna - powiedziała.

-A brunetka nie zawsze chamska - obie się roześmiałyśmy. Gadałyśmy o wszystkim, mogłam przy niej być po prostu sobą i nie przejmować się, jeśli powiem coś nie tak. Była bardzo wyrozumiała.

-Ty masz kogoś? - spytała.

-Kojarzysz tego gościa w białej koszulce w paski i szelkami? To mój

-No no, niezły. Ty lepiej uważaj, bo któraś ci go w końcu poderwie - zaśmiała się, a ja po niej.

-Nie sądzę, ze mną się nie zadziera. Szczególnie kiedy chodzi o chłopaka

-I tak ma być

Gadałyśmy jeszcze około pół godziny, po tym czasie przyszedł do nas Nathan.

-Kotku, idziemy już

-Masz mój numer, zgadamy się kiedyś? - spytała, gdy podała mi swój numer na kartce.

-Pewnie - odpowiedziałam.

Wyszła z pokoju, a dalej już z domu. Fajnie się z nią gadało. Co? Przesiedziałyśmy u mnie w pokoju 3 godziny? Coś przeczuwam, że chłopaki mieli to na celu.

-I co, fajnie było? - spytał Louis, gdy wszedł do pomieszczenia.

-Ano nie narzekam

Była 21. Jak tyle się gadało to człowiek robi się zmęczony. Wykonałam wieczorną toaletę i położyłam się do łóżka, a obok mnie Louis.

_____________________________________

Hejka miśki, już jestem <3 Klaudia, w końcu się doczekałaś <3 Przepraszam, że tak długo, ale nie miałam weny, ale teraz już jest. Kolejny pojawi się za tydzień. Kocham was, a ciebie Klaudia w szczególności <3

Rozdział 6 "Myślałam dużo, a i tak nic nie pomogło"

Siedziałam na kanapie z głową opartą o ramie mojego chłopaka. On przeskakiwał z kanału na kanał w telewizorze, a ja starałam się wpatrzeć w ekran i niczym nie myśleć. Nie mogłam. Dobrze pamiętam sytuację z przed kilku dni. Nic się w sumie nie stało, ale to nie zmienia faktu, że nadal się boję. Nie mam pewności, że się zmienił. Może nadal taki jest? A te przeprosiny były tylko po to, żebym mu wybaczyła i ponownie zaufała, a on mógłby znowu mnie ranić? Boję się tego. Boje się przeszłości, wspomnień, boję się jego... To dziwne, że jednej chwili jestem radosna i szczęśliwa z życia, a zaraz jestem kłębkiem nerwów. Louis i chłopaki są jedynym powodem, dla którego jeszcze tu jestem. Od miesięcy walczę z tym, żeby przestać, ale nie mogę. Marta nic nie wie. Nikt nie ma o tym pojęcia. Mimo, że blizny na moim nadgarstku są już prawie nie widoczne nadal zasłaniam je bransoletkami. Boję się, że ktoś się ich dopatrzy. Nie powiedziałam nawet nic Louisowi. Nie chcę go stracić. Tylko on szczerze mnie pokochał, a ja chcę to przerwać. Dla niego. On i wszyscy myślą, że boję się tylko Patryka i nic więcej. Boję się wielu innych rzeczy, jednak ukrywam to. Nie chcę przystwarzać mojej siostrze problemów, ani nikomu.
-Louu... - powiedziałam.
-Tak, kochanie? - spytał słodko, ale z troską. Skąd on do cholery wiedział, że ja się czymś martwię?!
-Obiecujesz, że nigdy mnie nie zostawisz?
-Obiecuję - szepnął i delikatnie mnie pocałował.
-No normalnie para idealna - usłyszeliśmy głos Horana. Louis odwrócił się, a tam w progu stał Blondynek. Uśmiechał się jak głupi do sera. Może to nie najlepszy przykład, bo raz to na serio się do sera uśmiechał.
-W jednym przeszkodził nam Hazza, a teraz ty. Uwzięliście się czy co? - powiedział Lou. Jak on się słodko denerwuje. I ja się pytam: I jak tu go nie kochać?
-No przepraszam, ale skąd ja mogłem wiedzieć? - udał oburzonego, ale chwilę potem się debil roześmiał.
Chwilę potem do salonu wparował Zayn, a za nim reszta człowieków. No to chyba nici z naszych dzisiejszych planów.
-Siema, ludki - odezwał się Malik.
-Elo. Nie, żeby coś, ale lepszego momentu to nie mogliście wybrać? - spytałam go.
-No co? Aaa... dobra, chyba czaję - co za debil z niego. Czyli między nami już wszystko okej.
-Możecie se pójść? - spytałam z nadzieją, że jednak pójdą.
-Ja się teraz pocałujecie to tak - powiedział Niall.
-Głowa cię boli? Tutaj przy was?
-Wiedzieliśmy, że przy nas nie będziecie chcieli, dlatego nie pójdziemy - odparł zadowolony.
-Lou, zrobimy to dla świętego spokoju? - popatrzyłam na mojego chłopaka. On tylko lekko się uśmiechnął.
-Nie ważne gdzie, nie ważne przy kim, ważne, że z tobą - odpowiedział i przybliżył się do mnie. Chwilę potem złączyliśmy się w delikatnym, ale namiętnym pocałunku. Podczas tego usłyszeliśmy tylko "Ooooo..." ze strony chłopaków. Na serio aż tak ich to cieszy? Trochę minie, zanim ich ogarnę. Ale wątpię, że to się stanie. To są przecież debile.
-Yhhh... No to won - powiedziałam patrząc na Horana z zadowoleniem.
-No dobra. Dajmy im chłopaki trochę prywatności - poruszył brwiami, a ja spojrzałam na niego jak na idiotę. Wyszli i wreszcie zostaliśmy sami.
-No to co robimy? - spytałam.
-Nie wiem. Może to? - powiedział i zaczął mnie całować. Były to delikatne pocałunki, które przeradzały się w coraz bardziej namiętne. Chwilę potem już leżałam na kanapie pod Louisem. Tą chwilę rozkoszy musiał jednak przerwać mój telefon. Wzięłam go do ręki, podczas kiedy Louis ciągle mnie całował. Odrzuciłam rozmowę. Nie patrzyłam nawet, kto dzwonił. Rzuciłam telefon za siebie, całkowicie oddając się Louisowi. Usłyszałam śmiechy wszystkich i zamykanie drzwi. Louis wziął mnie na ręce i zaniósł na górę. Poszliśmy od jego pokoju, a on zamknął drzwi. Dalej już chyba każdy potrafi dowiedzieć się, jaki był dalszy ciąg tej sytuacji.
_____________________________
Loooooooooooooool co ja na końcu napisałam xd Nie wiem kiedy następny, ale już za nie długo. Komentarze pliiiiiiiiiiiis <3

Rozdział 5 "Ten twój urok osobisty to działa chyba na każdego"

Obudziły mnie dziwne krzyki. Kto mógł się wydzierać o 6 rano? Na pół przytomna podeszłam do okna, z którego doskonale było widać posesję sąsiadów. Po oknem stał jakiś facet w wieku, jak podejrzewam, ok. 22 lat. Z okna nad nim wylatywały jadna po drugiej jakieś rzeczy. Były to między innymi ubrania i wszelkiegoo rodzaju rzeczy osobiste. Sądząc po głosie mężczyzny był on pijany. Boże widzisz i nie grzmisz. Zamknęłam przez całą noc uchylone okno i momentalnie przestałam słyszeć ich dyskusję. Wiedziałam, że już nie zasnę. Położyłam się jednak na łóżku i wzięłam do ręki telefon. Włączyłam sobie Pou. Troche grałam, aż mi się to znudziło. Postanowiłam ponownie się położyć. Szanse na to, że znowu zasnę były marne. Ale co miałam robić? Była dopiero wpół do 7. Usłyszałam kroki. Ktoś kręcił się po domu. Słyszałam doskonale, bo drzwi do mojego pokoju były otwarte. Osoba idąca po korytarzu to Liam. On zawsze już nie śpi o takiej porze? Szedł do pokoju obok, jak mniemam nakarmić swojego żółwia. Walnęłam się mordą do poduszki usiłując zasnąć. Niestety nie udało mi się tego dokonać. Dziękuję, drodzy sąsiedzi. Wstałam i podeszłam do szafki, by później nie mordować się z tym co założyć. W sumie nie zastanawiałam się. Niemiałam w planach żadnego wyjścia. Jak tylko Tomlinson coś wymyśli to chyba go zabiję. Albo może jednak nie? No chyba nie. Za słodką ma mordkę. Z kogo ja się będę nabijać? Przed kim będę uciekać z marchewką w ręku? Wiem tyle, że cholernie by mi się nudziło. Założyłam legginsy z motywem galaxy i bokserkę z myszką Miki. Tak ubrana wyszłam z pokoju i skierowałam się do kuchni, gdzie zobaczyłam Nialla pijącego herbatę i Liama, który zajął się czytaniem gazety.
-No heeej - powiedziałam stojąc w progu.
-No sieeema - odpowiedzieli równo. Na twarzy Nialla było widać uśmiech, a Daddy był zaczytany w tym rozpadającym się dziadostwie.
-Liam, ty zasze o takiej porze nie śpisz? - zwróciłam się do niego. Ten wreszcie podniósł wzrok znad gazety i spojrzał na mnie. Dopiero teraz zauważyłam, że miał okulary.
-Zadarza się
-Wiesz, że z tą gazetą to przypominasz mi mojego dziadka? - zaśmiałam się pod nosem i czekałam na jego reakcję.
-Ktoś musi - odpowiedział i powrócił do czytania. Jego się chyba nie da wkurzyć.
-Niall, masz coś do roboty? - spytałam.
-Nie mam, a co? - odpowiedział pytaniem na pytanie popijając herbatę.
-A idziesz ze mną pobiegać?
-Mogę iść
-To dopij herbatkę, idź się przebrać i idziemy
-Okej
Wyszłam z kuchni i poszłam do siebie. Znowu się przebrać. Moje kosmiczne spodnie zamieniłam na czarne legginsy, a słodką bokserkę z myszą na całą białą. Chciaż to chłopak, to szykuje się dłużej ode mnie. A ja prawdę długo się szykuję. Podeszłam do okna i wyjrzałam przez nie. Jako, że w moim pokoju panowała okropna duchota, uchyliłam je. Gapiłam się w odrobinę pochmurne niebo. Poczułam czyjeś ręcę na moich biodrach. Stwierdzam, iż był to Louis. Miałam rację. Tylko on ciągle chodzi w koszulkach w paski. Odwrócił mnie przodem do siebie i patrzył w moje oczy. Ja z resztą też.
-Wybierasz sie gdzieś może? - spytał.
-Nom, idę pobiegać z Horanem - odpowiedziałam. - Ale przyjdę za jakąś godzinę
-A musisz iść?
-Muszę utrzymywać figurę. Wiesz, jakie to dla kobiety ważne. Chcę dla ciebie ładnie wyglądać
-Już tak wyglądasz
Przybliżył twarz bliżej mojej, nadal patrząc mi w oczy. Chwilę potem złączyliśmy się w pocałunku. Moja ochota na bieganie mi przeszła, ale muszę iść. Chciaż może jak mu powiem to nic się nie stanie? Przeczuwam, że Niallowi też się nie chce. Ja to wiem.
-Siema, gołąbeczki - usłyszeliśmy głos Hazzy, który stał w drzwiach pokoju. Patrzył z uśmiechem. Harry, debilu.
-Już lepszego momentu to nie mogłeś sobie wybrać - skomentowałam.
-No niestety, tak bywa. Wiesz, że Niall już na ciebie czeka na dole?
-A powiedziałbyś mu, że nie chce mi sie iść?
-No, mogę powiedzieć
-A zrobisz to dla mnie? - spytałam z minką kota ze Shreka.
-No dobra - powiedział i wyszedł.
-Ten twój urok osobisty to działa chyba na każdego - powiedział z usmiechem Louis.
-No nie na każdego, ale zdarza się.
W pewmnym momencie usłyszałam kroki i przechodzącego obok pokoju Nialla. No to chyba ma wolne. Widać nie przeszkadzalo mu to. Nia miałam ochoty na nic. Dzisiejszy dzień chciałam spęzić tylko z Louisem.

ROZDZIAŁ 4 "Boże, weź nas tak nie strasz"

Następny dzień, godz. 6.01.
Do domu chłopaków przyszłam minutę po 6.00. Zdjęłam buty, które obtarły mi stopy. Dlatego zawsze kiedy je zakładam naklejam plaster, żeby nie chodzić, jak to mówią, jak kaleka. Skierowałam się do swojego pokoju. Otwieram drzwi, wychylam się, a tam Louis. Siedzi bokiem do drzwi na brzegu łóżka i gapi się w ścianę, przy tym nerwowo bawił się palcami u rąk. Weszłam dalej i stanęłam obok niego. Chyba niewidział bo wciąż siedział niewzruszony. Usiadłam obok tak, że dotykaliśmy się ramionami. Wtedy chyba się zczaił, że ktoś tu jeszce jest.
-Boże, już jesteś - widocznie kamień spadł mu z serca. - Wiesz, jak ja się martwiłem?
-Tak?
-No. Zayn to już z wielką trudnością. Nie mógł chwili usiedzieć spokojnie. Cudem zasnął, tylko że musiał wziąć jakieś tabletki na sen, które też z oczątku nie pomagały.
-A ty? Długo nie śpisz?
-Całą noc. Siedziałem u siebie do jakiejś 23:00. Tak się martwiłem, że ciągle do ciebie dzwoniłem. Za każdym razem poczta głosowa. Około północy przyszedłem tutaj i tak siedzę i czekam, aż przyjdziesz. Już myślałem, że coś ci się stało.
-Nie potrzebnie. Nic mi nie jest. Może poza tym, że nogi marzły mi w szpilkach na paski i bluzy, przy 5'C.
-Mogę wiedzieć co się stalo?
-Kiedyś ci powiem. Wyszłam, a może raczej wybiegłam, żeby pobyć chwilę sama ze sobą.
-Jasne, rozumiem. - Chwila milczenia. - Bo ja... muszę ci coś jeszcze powiedzieć...
-O co chodzi?
-Nie wiem jak to powiedzieć... Czy ty no...
-Tak Louis, umówię sie z tobą
-Ale ską wiedziałaś, że chciałem oto zapytać? - zdziwił się.
-Zacząłeś od "Bo ja muszę ci coś powiedzieć...". To mówi samo za siebie - uśmiechnęłam się.
-No to widzę, że nie ma co się z tobą kłucić - zrobił to samo.
Oparliśmy się o zagłówek łóżka i zaczęliśmy gadać. Louis opowiadał mi o sobie, a ja zrewanżowałam się. W żadnym momencie krótkiego strzeszczenia mojego życia nie poczułam smutku. No oprócz śmierci mamy. Żadnych emocji nie wzbudziło we mnie to, kiedy opowiadałam o Patryku. Kompletnie żadne. Ten człowiek to tylko przeszłość, nic więcej. Potem spytałam Louis'a co woli: Real Madryt czy FC Barcelonę. Odpowiedział "Real Madryt na zawsze". Czyli kochamy ten sam klub. Nieźle. Oparłam swoją głowę na jego ramieniu. Louis po chwili mnie objął i przysunął do siebie tak, że czułam jego perfumy. Co ja na to poradzę. Uwielbiam męskie perfumy. Powieki same zaczęły mi się zamykać. Ledwo słyszałam co mówił Louis. Po pewnym czasie moje powieki stały się tak ciężkie, że nie byłam w stanie ich otworzyć. Wtedy chyba zasnęłam.
~.~Godzina 13.00~.~
Obudziłam się wtulona w Louis'a. Obruciłam głowę na drugi bok. Gdy zobaczył moją twarz od razu się uśmiechnął. Jaki on ma słodki usmiech. Odgarnął mi włosy z twarzy po czym powiedział:
-Cześć, jak się spało?
-Mi dobrze, a tobie? - spytałam.
-Mi też. A wiesz czemu?
-Nie - odpowiedziałam.
-Bo mam ciebie. Kocham cię - powiedział nieco ciszej. Powiedział mi to wprost i w oczy. Mam więc pewność, że to szczere słowa.
-Ty musisz czytać mi w myślach? - spytałam takim tonem jakbym mówiła: "Czytasz mi w myślach". Dobre, nie? Wstałam i podeszłam do szafy, by wybrać rzeczy na dzisiaj. Stanęłam przed nią i otworzyłam. Nie miałam pojęcia w co się ubrać. Czułam na sobie spojrzenie Louis'a. Chwilę nie zwracałam na to uwagi, a raczej próbowałam. W końcu popatrzyłam na niego. Patrzył na mnie z uśmiechem.
-Delemat? Nie wiesz w co się ubrać - spytał. Jakby nie wiedział, że tak jest.
-Tak, niestety. Odwieczny delemat kobiety - zaśmiałam się pod nosem. Louis wstał i podszedł do mnie. Spojrzał we wnętrze przestronnej szafy i po chwili zastanowienia coś z niej wyciągnął. Zestaw, który mi podał to: czarne legginsy i żółta tunika na długi rękaw. Zdziwiłam się. Ja zawsze nie wiem co założyć, a on chwila i już. Zaczynam się zastanawiać czy to na prawdę jest człowiek.
-Weź do tego jeszcze kozaki i jakąś czarną torbę i jest okej - powiedział z uśmiechem, który przez czas kiedy się obudziłam nie schodził mu z twarzy.
-Okej, dzięki. A tak ogółem to dlaczego mam być taka elegancka?
-Przecież dzisiaj mamy randkę
-To o której?
-Po śniadaniu cię gdzieś zabieram
-To już? Myślałam, że trochę później
-Widać nie
-Dobra, to ja idę się przebrać
-To ja poczekam - oznajmił.
-Jak sobie chcesz - powiedziałam i poszłam do łazienki. Ten pokój ma pełne wyposażenie. Jee.
Kiedy wyszłam zastałam Louis'a siedzącego na łóżku i bawiącego się telefonem. Jednak kiedy tylko otworzyłam drzwi od łazienki wyłączył komórkę i podszedł do mnie.
-Pięknie wyglądasz
-Ty też w dżinsach i podkoszulce - powiedziałam z uśmiechem. - Nie wyglądałabym tak ładnie, gdyby nie ty
-Tutaj żadna moja zasługa. Ładnemu we wszystkim ładnie
-Gdybym tylko była ładna to bym ci uwierzyła
-No dobra. Nie jesteś ładna. Jesteś piękna. I nie próbuj zaprzeczać
-Widzę, że nie ma co się z tobą kłócić - powiedziałam wzdychając. Udawanie znudzonej mi nie wyszło bo oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
-Może pójdziemy coś zjeźć?
Pokiwałam głową na "tak" i zeszliśmy na dół. Louis kazał mi usiąść przy stole, podczas gdy on będzie przygotowywał śniadanie. Siedziałam i patrzyłam na niego. Co jakiś czas odwracał się do mnie i się uśmiechał. Z resztą jak zawsze. Wiecznie uśmiechnięty. Muszę to sobie zapamiętać. Zaczęliśmy jeść. Nie mam pojęcia jak nazywało się to danie, ale było nieziemskie. Potem Louis poszedł do siebie by się ogarnąć. Ja z braku zajęcia poszłąm do swojego pokoju i użyłam perfum Justina Biebera "Girlfriend", które Marta kupiła mi będąc na zakupach, podczas gdy ja byłam chora. Zrobiłam porządek z moimi włosami. Wyczesałam je, spryskałam lakierem do włosów i przerzuciłam na jeden bok przez ramie. Wyszłam z łazienki i wyciągnęłam małą torebkę w kolorze jasnego brązu i włożyłam do niej telefon, chusteczki i błyszczyk. Tradycyjnie i nic więcej. Usłyszałam pukanie do drzwi. To pewnie Louis. Przewiesiłam torebkę przez ramie i otworzyłam drzwi. Stał w nich Louis. Miał na sobie czarne rurki, białą koszulę, marynarkę i trampki.
-Idziemy? - spytał uśmiechając się.
-Tak - odpowiedziałam mu tym samym. Wyszliśmy z domu i znowu się odezwałam. - Teraz mogę ci się zrewanżować. Świetnie wyglądasz - uśmiechnęłam się.
-A dziękuję. Wiem, że już ci mówiłem, ale pięknie wyglądasz
-W końcu mówiłeś, że ładnemu we wszystkim ładnie - zaśmiałam się.
-A no tak. Mam trochę krótką pamięć, ale przy tobie zawsze się zapominam. Trochę się zarumieniłam. Dawno tego nie słyszałam. Spojrzałam w jego oczy, a on popatrzył w moje. Lekko się uśmiechnęłam i spuściłam głowę, ale po chwili ją podniosłam.
-Powiesz mi gdzie idziemy? - zapytałam z nadzieją, że mi powie.
-Widzisz tamtą restaurację? - pokazał głową lokal. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam ten budynek, w którym załatwiłam sobie występ podczas mojej nieobecności.
-No widzę - odpowiedziałam.
-Więc tam idziemy - powiedział z uśmiechem.
-A wiesz ty co? - spytałam. - Dziś wieczorem tu występuję
-Tak? No to gratuluję - powiedział z uznaniem na co się roześmiałam, a on chwilę po mnie. No to chyba nie będę się z nim nudzić. Doszliśmy do lokalu, a Louis otworzył przede mną drzwi. Cóż za gentelman. Zajęliśmy jeden z wolnych stolików, a Louis zamówił. Dziwny z niego człowiek. Wiedział na co mam ochotę. Potem poszliśmy na długi spacer po Londynie. Dosłownie długi. Występ mam o 19.00, a powrót do domu zaczęliśmy o 18.20. Znając moje szczęście będę długo się szykować, ale z dojazdem nie ma problemu. Chłopaki też jadą. Gdyby nie to byłabym skazana na autobus. Weszliśmy do domu, przywitaliśmy się z resztą, a ja pobiegłam do siebie by się przygotować. Restauracja była elegancka. Klienci musieli być odpowiednio ubrani, a osoby występujące bardzo szykownie i elegancko. Wybrałam: długą, fioletową zwiewną suienkę, czarne lekkie szpilki na pasek, kolczyki z fioletowym brylancikiem i wisiorek z motywem serca. Zrobiłam delikatny makijaż, a włosy lekko podkręciłam. Zaraz po zakończeniu ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam je i ujrzałam w nich Louisa.
-Gotowa? - spytał.
-Tak - odpowiedziałam.
-Ślicznie wyglądasz, z resztą jak zawsze - powiedział i pocałował mnie.
-Dzięki, ty też niczego sobie - zaśmiałam się pod nosem i ruszyliśmy do samochodu.
-Chłopaki już są w samochodzie? - spytałam.
-Tak, tylko nas brakuje - zaśmiał się. Mamy 10 minut. Niby zwykły występ w jakiejś restauracji, a stres niesamowity. Kiedy dojechaliśmy od razu skierowałam się na scenę elegancko ozdobioną, tak jak cały lokal. Na niej stała już orkiestra uzgadniająca ostatnie szczegóły. Trzech młodych mężczyzn, dwóch - gitary, następny - perkusja. A ja - piękny czarny fortepian. Wybrałam repertuar: Sylwia Grzeszczak - Małe rzeczy. Nastała cisza, którą przerwały ciche dźwięki fortepianu. Koniec uznałam za udany, gdyż po zakończeniu piosenki zabrzmiało klaskanie całej sali. Poczułam ogromnie szczęście. Z ludźmi z orkiestry wzięliśmy się za ręce i ukłoniliśmy. Zeszłam ze sceny i podeszłam do chłopaków stojących niedaleko.
-Świetny występ - powiedzieli.
-Chyba mamy konkurencję - zaśmiał się Harry.
Gadaliśmy jeszcze chwile przed wyjściem z lokalu. Zebrałam kilka komplementów typu: "Śweitny wolak", "Piękna gra". Podziękowałam każdemu i wróciliśmy do samochodu i odjechaliśmy do domu. Przebrałam się w piżamę składającą się z krótkich spodenek w hawajskie kwiaty i koszulki z napisem "I LOVE SLEEP <3" i położyłam się do łóżka. Dzisiejszy dzień zaliczam do udanych.
___________________________________
Joł, joł, joł ;) Następny rozdział jest ;D Podoba się? Siadłam przed komputerem, a słowa same przyszły ;D No to tyle. Pozdrawiam Król Julian ;D

ROZDZIAŁ 3 "PARALIŻ"

Muzyka do rozdziału:

ROZDZIAŁ 2 "PROSZĘ, ODEJDŹ I JUŻ NIE WRACAJ..."

Nie wierzyłam własnym oczom. Ostatni raz widziałam go 2 tygodnie temu, kiedy mnie pobił. Miałam nadzieję, że już go nigdy nie spotkam. Jednak los zdecydował inaczej.
-Cześć...
-Po co tu przyszedłeś? - spytałam niepewnie
-Ja... Trudno mi teraz to mówić, ale... chcę to naprawić
-Teraz? Po tym co mi zrobiłeś? Nie... nie ma szans
-Proszę... Wiem, byłem idiotą. Mam także tą świadomość, że z pewnością mi tego nie wybaczysz. Nie panowałem wtedy nad sobą. Ale może byłaby dla nas jeszcze jakaś szansa?
-Nie. Proszę, odejdź i już nie wracaj... - zamknęłam drzwi i, oparłam o nie plecami. Miałam w duchu taką nadzieję, że już nie gdy nie będę musiała z nim rozmawiać. Przypomniało mi się wszystko, co zdarzyło się dokładnie 2 tygodnie temu.
Kłutnia, krzyk, krew...
Zrobiło mi się słabo. Wszystko stało się teraz niewyraźne. Jak przez mgłę słyszałam rozmowy w salonie. Po chwili usłyszałam własny upadek. Potem urwał mi się film.
~.~Marta~.~
Usłyszałam, jakby ktoś upadł. Pełna niepokoju zerwałam się z miejsca i wybiegłam na przedpokój. Pod drzwiami leżała moja siostra. Podbiegłam do niej.
-Marcela, słyszysz mnie? Marcela! - krzyczałam do niej i lekko trząsałam jej osobą
W tej chwili Zayn przesunął mnie i wziął moją siostrę na ręce. Zaniósł do salonu i położył na kanapie, po czym na jej czole położył lód. Po zakończeniu wcześniej wymienionych zadań odsunął się na bok i zwrócił do mnie.
-Nie martw się. Będzie dobrze. Za parę minut się obudzi.
Co za ulga. Nie chciałam po raz drugi patrzeć na nią w szpitalu. Przeżywałam to tak samo jak ona. Zdziwiło mnie trochę zachowanie Zayna. Ja nie miałam pojęcia co zrobić, a on wszystko robił w spokoju i kompletnym skupieniu. Zdziwiły mnie jeszcze bardziej ostatnie wypowiedziane przez niego zdanie: "Za parę minut się obudzi". Skąd on takie rzeczy wie? Lekarz jakiś czy co? Nie wiem, nie ogarnęłam ich jeszcze.
-Dzięki - zdołałam tylko tyle z siebie wyciągnąć
-Nie ma sprawy. Możemy wiedzieć o tym... no wiesz
-Chodzi o oko i bliznę?Myślę, że lepiej będzie jeśli ona wam powie
~.~Parę minut później~.~
Marcela zaczęła się budzić. Jak dobrze, że nic jej nie jest.
-Cześć, jak się czujesz? - zapytałam
-Głowa mnie boli, a tak ogółem to wszystko. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że te cholerne wspomnienia nie dają mi spokoju... Może ja pójdę do siebie...
Powoli wstała. Prawie by się przewróciła. Zayn w gotowości ją przytrzymał. Z powrotem usiadła.
~.~Marcela~.~
-Ktoś mi powie, co się w ogóle stało? Nic nie pamiętam...
-Przyszedł Patryk, gadałaś z nim chwilę, kończąc tą smutną rozmowę zamknęłaś drzwi i zemdlałaś. Potem Zayn cię tutaj przyniósł - wyjaśniła moja siostra
Spojrzałam na Zayna.
-Dziękuję - powiedziałam, a do moich oczu napłynęły łzy. Zayn objął mnie ramieniem i szepnął mi do ucha:
-Nie płacz, wszystko będzie dobrze, nic ci już nie grozi...
Dzięki niemu przestałam się bać...
~.~Następny dzień~.~
Obudziłam się ok. 11.00. Dziwne, nigdy nie spałam tak długo. Góra do 10.00. Kilka minut leżałam na łóżku i jak jakiś psychopata ze szpitala psychiatrycznego gapiłam się w biały sufit. Ciszę w moim pokoju przerwało pukanie mojej siostry.
-Proszę - powiedziałam nadal zainteresowana białą przeztrzenią nad moją głową.
-Siemka, jak się czujesz? - powiedziała siadając obok mnie na łóżku. Podniosłam się i usiadłam.
-Już dobrze. Czemu tak się martwisz?
-Jesteś moją siostrą. Kiedy coś ci się stanie nie mogę spać. Całą noc miałam ochotę przywalić Patrykowi, że ojej
-Serio? A już myślałam, że masz to gdzieś - powiedziałam z udawanym sarkazmem.
-Oj no weź. Ja miałabym mieć to gdzieś? Zabawna jesteś - w tej chwili obydwie roześmiałyśmy się na cały głos. Ach ten mój żul z pod Tesco. - Wiesz, że ciągle wydzwaniał?
-Kto? - spytałam zdziwiona.
-No Zayn. Strasznie się o ciebie martwił
-O mnie? Coś podobnego...
-Tak, o ciebie, żulu Marcinie
-Wow, tym to Marcina zaskoczyłaś.
-Idź się ogarnij
-A cemu?
-Bo 5 żulów za niedługo przyjedzie. A tak dokładniej to za 10 minut
-Kurde. Ja jak zwykle dowiaduję się o wszystkim na ostatnią chwilę. Czemu?
-Bo wtedy zawsze ładnie wyglądasz
-Oj dziękuję. Dobra, a teraz Paszoł won, bo chcę się ubrać - wyszła, a ja podeszłam do szafy. Wybrałam: niebieskie rurki, czerwoną bluzę z kapturem z adidasa, czerwone adidasy w kratę i tego samego koloru dżokejkę z Elmem. Wyszłam z pokoju i poszłam do salonu, gdzie już siedzieli chłopaki i Marta. Raźnym krokiem weszłam do pomieszczenia i usiadłam obok Louis'a.
-Joł - powiedziałam uśmiechnięta. Chłopaków najwyraźniej to zadowoliło bo sami szczelili smajla, a Harry to w szczególności.
-Joł - odpowiedzieli
-Ale żeś się odstrzeliła, dla kogo to? - powiedziała moja siostra poruszając brwiami w górę i w dół.
-Tak sobie. Przecież sama mówiłaś, że na ostatnią chwilę się fajnie ogarniam
-W sumie to prawda. Oj, moja wina - popatrzyłam na nią jak na żula Mietka z pod Tesco, którym z resztą jest. Haha dobra jestem. Jestę Debilę.
Przez całą tą rozmowę czułam na sobie czyjeś spojrzenie. To Zayna jak mniemam. Patrzyłam na niego chwilę prawie nie myśląc. Jednak z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk mojego dzwonku w telefonie: Justin Bieber - Boyfriend. Odebrałam i kogo słyszałam? Patryka. Taa... O niczym innym nie marzyłam. Rozłączyłam się. Muszę zmienić numer.
-E, Maaarcin, żyjesz? - usłyszałam głos mojej siostry.
-Ee co? - oprzytomniałam.
-Mówię, że dziś w nocy wyjeżdżam do cioci do Rosji bo potrzebuje mojej pomocy i nie będzie mnie 2 tygodnie. Dlatego teraz idziesz się pakować i będziesz przez ten czas mieszkać z chłopakami w ich domu, rozumiesz?
-Co, przez 2 tygodnie?
-Tak, niestety. Mój pobyt może się trochę przedłużyć, gdyż mają tam z wujkiem małe problemy finansowe i prawdopodobnie będę musiała znaleźć tam jakąś pracę i im pomagać. Dobra, ja już idę się pakować bo w nocy mam samolot, a muszę jeszcze dojechać do Manchester, skąd wylatuję, a to trochę zajmie taksówką
-No okej - powiedziałam i poszłam do pokoju spakować rzeczy. Kazali mi wziąć więcej, bo nie wiadomo ile tam będę. Żeby móc konsultować się co do mojego bagażu poprosiłam Harry'ego o pomoc. Mogłam poprosić Zayna, ale jak pewnie wiadomo mogłabym przestać myśleć. Weszliśmy do pokoju, a Harry zamknął drzwi po czym usiadł na łóżku i patrzył na mnie. Trochę niezręcznie.
-Ktoś ci już mówił, że jesteś zajebiście ładna? - powiedział z miną "geniusza".
-Nie wiem, wiesz? - zaczęłam się z nim droczyć.
-No to za niedługo to usłyszysz
-Tak? A kiedy?
-Zaraz. A dokładniej teraz. Jesteś zajebiście piękną osobą
-Oj, dziękuję. A ty poważnie? - spytałam nie dowierzając.
-Tak, poważnie. I nie ma nie
Trochę się zawstydziłam. Dziwne. Ale co dziwne? Z resztą sama nie wiem.
_____________________________
Drugi jest. Trochę nudny, ale co ja na to poradzę? Hehe ;D Nie rozpisuję się, więc papa ;*
~Julian